باور...

رسم عجیبی است!... 

محبتت را میگذارند پای احتیاجت... صداقتت را میگذارند پای سادگیت... سکوتت را میگذارند پای نفهمیت...نگرانیت را میگذارند پای تنهاییت... و وفاداریت را پای بی کسیت....  

و آنقدر تکرار میکنند که خودت باورت میشود که تنهایی و بی کس و محتاج! 

سکوت...

انـدوه که از حــد بگــذرد

جایش را می‌دهد به یک بی‌‌اعتنایی مـزمـن !

دیـــگـر مـهـم نـیـســت :

بــــــــــودن یا نـبـــــــــودن ؛

دوست داشـتــن یا نـداشـتـــن ...

آنـچه اهـمـیـت دارد

کــــشــــداری رخـوتـنـاک حسی است

که دیگر تـو را به واکـنـش نمی‌کـشانــــد !

در آن لحظه فـقـط در سکوت غـرق می شـوی 

و نـگـاه می‌کـنی و نـگــــــــــاه ...

خدایا!

خدایا!

کسی را که قسمت دیگریست ،سر

راهم قرار مده ،که شبهای

دلتنگیش برای من باشد و روزهای

خوشش برای دیگری